چندی است برایم عجیب نیست که مگر می‌شود بدانی مردم در هر مقطع و در هر دوره زمانی به چه مقدار، چه می‌خورند و چه می‌نوشند ولی برای فراهم کردن آن به تناسب دشواری‌های روز‌افزون نیندیشیده باشی و دل نگران کمبود و قحطی و گرانی نباشی اما باز هم خود را خدمتگزار مردم بدانی!  باور کنیم یا نه، تمشیت امور به نحوی درآمده است که گویا از وزارتخانه‌ای تا سازمانی و اداره‌ای دیگر، فرسنگ‌ها فرسنگ بیابان مملو از خار مغیلان فاصله انداخته و به دلیل عدم دسترسی به یکدیگر و تفاوت اهداف و برنامه ها، جز تصمیمات ناهمگون و اقدامات متضاد و متناقض و بی موقع چیزی از این تشکیلات عریض و طویل اداری حاصل نمی‌شود.  مگر می‌شود که هماهنگ و همسو بود ولی برای تامین نهاده‌های کشاورزی و دامی و دامداری، تمهید به موقع نداشت؟ مگر می‌شود برای واردات محصولات کشاورزی ارز داشته باشیم ولی برای واردات و تامین بذر و کود و سم و ماشین آلات که به کار تولید داخل می‌آیند، نه؟ چطور به خود بقبولانیم که صنایع تبدیلی کشاورزی و صنایع غذایی نیازمند و تشنه مواد اولیه باشند ولی کسی پاسخگو نباشد و امور دوران سختی تحریم به همان کندی و لختی دوران عادی بگردد؟ یکی از ارکان تحقق هدف تاب آوری در مسیر اقتصاد مقاومتی، کاهش وابستگی در تامین مایحتاج عمومی و پیشگیری از آسیب پذیری ناشی از ناتوانی تولید داخلی کالاهای ضروری ساخت داخل است.  خوشبختانه آنچه در ید بخش خصوصی است که عهده دار مدیریت تولید و توزیع محصولات غذایی است، به خوبی به سرانجام می‌رسد ولی آن بخش که بر عهده بخش دولتی است، نگران‌کننده است. دولت خود را متولی کلان تامین نهاده‌های تولید محصولات دامی و کشاورزی می‌داند و از سوی دیگر نیز به دلیل کمبود شدید منابع ارزی، انحصار تامین و توزیع ارز مورد نیاز برای تهیه این اقلام و نیز سایر مایحتاج تولید‌کنندگان از قبیل افزودنی‌ها و مکمل‌ها و داروهای دامی و تجهیزات و قطعات را عهده دار شده است. صف طویل و زمانبر متقاضیان ارز، تولیدکنندگان را با سردرگمی و نگرانی‌های بسیار مواجه ساخته است که مبادا نتوانند به موقع نیازمندی‌های وارداتی خود را تامین کنند و ناچار به کاهش یا تعطیلی تولید شوند. بخشی از نیاز کشور به ارز، به ویژه ارز حاصل از صادرات غیر نفتی را می‌توان با پتانسیل بالای صادراتی بخش غذای کشور با توجه به کیفیت و کمیت قابل قبول استانداردهای محصولات غذایی تولیدی ایران پاسخ داد که مستلزم حمایت و کفایت مدیریتی متولیان اقتصادی کشور است که مسیرهای صادراتی و زیرساخت‌های لازم را فراهم کنند. حضرت یوسف، بیهوده عزیز مصر نشد.